Ergenlik Üzerine

Anna Freud ergenliği bir yas süreci olarak tanımlar. Ayrılık kaygısıyla anne babasal aşk nesnelerine takılmak ve çocuksu konumu korumakta ısrar bu dönemin ruhsal sorunlarının kökenidir.

Winnicot ‘eğer çocuğun düşleminde ölüm varsa ergenliğin düşleminde öldürme vardır’ der. Büyümek anne babanın yerini almaktır. Büyümek doğası gereği saldırgandır.

Helen Deutsch’e göre ergen genital cinselliğin ortaya çıkışı ve mastürbasyonun yarattığı suçluluk duygusu ve üst benliğin sertliğinin artışıyla sarsılan narsisizmini onarmak zorundadır. 

Bu bağlamda akranlarla özdeşleşme-tek başıma kaybolurum, birlikte hepimiz güçlüyüz— yaklaşımı ile toplumsal kimlik duygusunun gelişimini mümkün kılar.Böylelikle ergen anne babanın sağlamış olduğundan ayrılabilmeyi mümkün kılar.

P.Jeammet erişkin olabilmenin yeterince sağlam narsisistik temellerin varlığı ve içsel nesnenin sürekliliğiyle mümkün olduğunu savunur. Beden artık çocuğun arzu ve düşüncelerini arkasına saklanabileceği bir perde değil yüz kızarmalarıyla sakarlıklarıyla sıkıntısıyla en mahrem arzularının ve çocukluklarının sahnesidir.

Ergenlikte çatışmaların kaynağı olan mesafenin denetlenebilirliği benliğe yitirdiği iktidarı geri verecektir.

Ergenin özne/nesne, iç/dış, kadın/erkek ayrımlarını yaparak kendi alanını belirleyebilmesi ve bu alana yatırım yapması  süreklilik duygusunu yaşayabilmesi için gereklidir. Narsisistik temellerin sağlamlığı, nesnenin çekiciliğine karşı bir uyarım kalkanı unsuru olması açısından önemlidir.

Ergenlerle yürütülen psikoterapinin hedeflerinden biri danışanın aşırı ayrılık ya da nesne kaybı kaygısının sahip olmasına engel olduğu ya da yitirmesine neden olduğu duygularını kendinde keşfetmesini ya da yeniden keşfetmesini sağlamaktır.

Nesnenin ve öznenin en değerli niteliği biricik olmasından kaynaklanır: Bu da yalnızlıktan doğar.